Leve de grote stad

« Voorgaand artikel | Overzicht | Volgend artikel »

 De leus is flut
1 juni 1989

In juni 1989 wordt de jaarlijkse Roze Zaterdag in Haarlem gehouden. De organisatoren hebben voor deze gelegenheid als centrale leus bedacht: Doe Normaal. Herman Meijer reageert in de roze bijlage van de Waarheid, die gewoontegetrouw ter plekke wordt verspreid, met het hieronderstaande stuk.

Als iemand mij zegt "Doe Normaal" wordt mijn hoofd leeg. Er is niets meer, geen gedachte, geen beeld. Dit duurt even. Dan loopt mijn hoofd weer vol, maar met wat? Met een snel overzicht van alles wat ik behoor na te laten. Alles wat ik niet hoor te doen en ook wat ik wel gedaan heb maar had moeten laten, passeert de revue. Maar niets positiefs komt in me op. "Doe normaal" wekt in mij geen creatieve gedachte, geen warm gevoel, geen idee en geen genoegen. Ik snap niet in welke staat van ontreddering men deze leus heeft bedacht. "Jezus leeft" doet me nog meer plezier.

Even heb ik gehoopt dat het motto ironisch bedoeld was, zoals het "Ga aan het werk, jullie!" dat demonstrerende Zuricher jongeren de ontzette burgers op de stoep toeriepen, enige jaren terug. Och arme. "Er wordt dit jaar nergens tegen gedemonstreerd, maar ergens voor" melden de organisatoren bloedserieus en parmantig. Alsof elf jaar lang op roze zaterdag tegen iets gedemonstreerd is (tegen wat?), maar thans de mooie kanten van het homolesbaleven ontdekt zijn en deze ontdekking heden gevierd mag worden met de leus die alles samenvat waartoe gebrek aan durf, aan fantasie en aan hartstocht in staat is. Doe normaal.

een straatinterview

Mijnheer Een, wat is voor u normaal?
Nou eh, normaal is voor mij dus wat natuurlijk is, dat is voor mij normaal. Dat als twee mensen van elkaar houden, dat ze dat ook kunnen uiten. Dat vind ik natuurlijk en dus ook normaal ja.

Mijnheer Twee, wat is voor u normaal?
Nou, voor mij is normaal dat je gewoon met je vriend, en, dat je gewoon met je vriend, dat je doet waar je zin in hebt dus.

Vindt U dat ook. Mijnheer Drie?
Ja, dat vind ik ook.

Maar waar hebt U dan zin in. Mijnheer Twee?
Nou, dat hangt ervan af natuurlijk, haha. Soms wil ik alleen maar gewoon lekker beetje liggen, beetje niks, rustig, jeweetwel. Gewoon. En de andere keer, nou, dan ben ik wild hoor! Dan, dan, nou!

Ja, wat nou. Mijnheer Twee?
Dan kan het er ruig aan toegaan hoor. Mijnheer Meijer, echt ruig! Dan vliegen de stukken eraf!

En U, Mijnheer Een? Vindt U dat normaal, zo ruig?
Eh, daar zou ik geen ja of nee op durven zeggen. Ik vind het dus normaal dat men in een relatie zijn gevoelens uit naar elkaar toe, en als die gevoelens ruig zijn, tsja, dan kan de uiting ook weleens ruig zijn. So what? Maar je kunt ook te ver gaan, dan is het niet meer natuurlijk denk ik. Maar daarmee wil ik natuurlijk niet zeggen dat Mijnheer Twee, eh, nee, dat zou ook te ver gaan, om dat
te zeggen dus.

En Mijnheer Drie?
Ik heb geen vriend.

En als U er wel een zou hebben, waar zou U dan zin in hebben?
Een vriend, helemaal voor mij alleen?

Ja.
O, Mijnheer Meijer! Als ik een vriend had, helemaal voor mij alleen, dan zou ik hem knuffelen en strelen, de hele dag. Ik zou het vuil tussen zijn tenen likken en zijn oren reinigen met mijn tong.
Ik zou hem drenken in geurige oliën, ik zou zijn rug wrijven en zijn dijen kneden. Ik zou zijn navel vullen met likeur en leegdrinken, telkens weer. Ik zou zijn liezen zachtjes bijten. Ik zou hem nat maken met mijn speeksel en in suiker rollen en weer schoonlikken. En ik zou hem overal mee naartoe nemen. Ik zou hem meenemen naar mijn werk en naar vergaderingen en dan zou hij op mijn schoot zitten.

En vindt U dat normaal?
O ja, en dan zou de koffiejuffrouw langskomen en vragen "Wil uw vriend ook een kop koffie, Mijnheer Drie?" En de voorzitter zou aan het eind zeggen "En heeft uw vriend ook nog iets voor de rondvraag?" Dat zou ik ook normaal vinden. En ik zou hem aan mijn ouders laten zien en aan mijn broers en zussen natuurlijk. Ik zou hem voor ze uitkleden, dat ze ook konden zien hoe een mooi lijf hij had. En dan zouden ze zeggen "Wat is hij mooi" en dat ze hoopten dat we samen gelukkig zouden worden. Dat denk ik wel, tenminste. Dat is normaal. En dan zou mijn jongste broer vragen of hij hem even zou pijpen, want mijn broer is altijd heel lief voor anderen. En als mijn vriend er zin in had, zou hij natuurlijk ja zeggen. En op mijn werk zou ik naast mijn bureau een bad zetten en daar lag hij dan in en als ik zin had ging ik er ook in. En ...

Mijnheer Een, gaat U weg?
Eh ja, ik vind dit heel interessant, maar ik heb nog meer te doen en ik dacht niet dat U me nog nodig had.

En U, Mijnheer Twee?
Ik blijf nog even.

Goed, Mijnheer Drie, mag ik u iets persoonlijks vragen? Zou ik uw vriend mogen zijn?
O Mijnheer Meijer, wat lief dat U dat vraagt, maar mijn ideale vriend is twaalf jaar oud.

Wat jammer. Mijnheer Drie.
Kijk, zegt Mijnheer Twee, dat vind ik nou abnormaal. En hij gaat.

slot

Doe Normaal, de leus is flut. Als roze zaterdag in voorgaande jaren tegen iets was, dan was het tegen de georganiseerde normaliteit. De georganiseerde normaliteit werkt niet met iets positiefs, dat "normaal" heet, maar met een hoop negatiefs dat "abnormaal" heet. Door niet abnormaal te zijn kun je binnen de normaliteit blijven. Zorg dus dat je niet gek, niet pervers, niet afwijkend bent. Laat als man na wat niet des mans is, laat als vrouw na wat niet der vrouw is. Toen de homobeweging zichzelf nog goed begreep was ze tegen de normaliteit door haar te ontregelen. Tegen de normaliteit kun je immers niet protesteren.
En zeker was de beweging er niet op uit er een nieuwe norm tegenover te stellen (b. v. Gewoon Jezelf Zijn).

De leus "Doe Normaal" zou in dit verband een vorm van hoogste ironie kunnen zijn. Helaas, als de organisatoren stellen onder deze leus niet tegen iets, maar voor iets te demonstreren, dan blijkt die uitleg te mooi om waar te zijn.