Leve de grote stad

« Voorgaand artikel | Overzicht | Volgend artikel »

 Abortus
20 februari 2006

Wethouder Marianne van den Anker van Leefbaar Rotterdam wil af van "het taboe op gedwongen abortussen bij verslaafde ouders, verstandelijk gehandicapte ouders en (Antilliaanse) tienermoeders." Er moet onder dwang geaborteerd kunnen worden, om te voorkomen dat kinderen mishandeld worden en eindigen in een zorgtraject of in de jeugdgevangenis, zegt zij. Ze heeft nu zoveel ellende gezien en de hulpverleners zitten zo vaak met de handen in het haar, dat het tijd wordt voor zwaardere middelen.

Toen ze dit allemaal openbaarde zei ze erbij: "Ik zal hiervoor wel weer worden verguisd en afgeschilderd als harteloos. Maar we moeten maar eens af van de christelijke dominantie in de politieke geschiedenis die niet aan de ongeboren vrucht wil komen." En inderdaad, ze is inmiddels al vergeleken met Eva Braun en toen ze dat hoorde moest ze huilen.

Wethouder Marianne van den Anker van Leefbaar Rotterdam is misschien wat naief, misschien heeft ze erg te doen met mishandelde kinderen, misschien spoort ze niet helemaal. Doet het er veel toe? Moeten we haar daarom ontzien? Moeten wij van de weeromstuit naief worden? Het lijkt me allemaal van niet. We hebben hier te maken met een politiek fenomeen. Het politieke fenomeen heet Leefbaar Rotterdam en het is een reëel bestaand gevaar voor de geestelijke volksgezondheid. Het heeft sinds zijn intrede in de Rotterdamse politiek een spoor getrokken van door fobieën gedreven maatregelen, voorstellen, ideetjes en luchtballonnen. De alles verpletterende logica van het fenomeen luidt: uitsluiten, weghouden, afvoeren, vernietigen van alles en iedereen wat niet in de "leefbare" wereld past. De afgelopen vier jaar betrof dit en trof het moslims, werklozen, bedelaars, verslaafden en hangjongeren. Leefbaar Rotterdam heeft niets met sociaal beleid, steunen, helpen, ontmoeten, activeren, al die christelijke troep. Men snapt het niet en wil het niet snappen. Wij hoeven op onze beurt ons niet af te vragen of die maatregelen van Marianne van den Anker wel kunnen. Wij hoeven ons alleen af te vragen hoe we zo snel mogelijk van dit ziekmakende fenomeen af komen. Laat niemand zeggen dat er bij de gemeenteraadsverkiezingen niets op het spel staat.

Herman Meijer

Dit artikel verscheen in het maartnummer van Reveil